XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Garai hartan eta aldi berean, Lapurdiko Urruña eta Saran bazen eskualzale mugimentua; bestalde, Iruñeko
Hala ere, euskararentzat Manterolaren ekintza zen probetxuzkoena.
R. Becerro de Bengoak hara nola agertu zuen bere iritzia, 1880. urtean, .
Hemen, euskaldunak harriturik gelditu ziren euskara idatzian hainbeste lan eder ikusteaz eta gainerakoak ere euskarazko literatura errespetu gehiagoz begiratzen hasi ziren.
Lastima kanta haiek eskoletan ez erakastea; lastima, benetan, euskaldunoi gure errotikako literaturaren berri haurtzarotik ez emana.
Orain, ehun urte igaro ondoren gabiltza huts hori zuzendu nahian eta, zoritxarrez, ez borrokarik gabe.
Manterola ohartzen zen kulturgintzaz zeregin handia bete beharrean ginela.
Garai hartako idazlerik gehienak aldizkariaren inguruan bildu zituen, eta hura ere ez zen mugatzen Gipuzkoan; Euskal Herriaren zazpi aldeetakoek ez ezik euskalari arrotzek ere beren lanekin parte hartu zuten.
Aldizkariaren orrialdeetan orotarik bildu zuen: arkeologia eta historia ikerketetatik, ohitura eta etnografia zein ahozko literatura bilketetatik sorketazko literaturgintzara arte.
Gainera, kontu handia izan zuen politika arazoekin nahastu gabe ibiltzeaz, gehiengoaz baliatzearren.
Horregatik, bertan idatzi zutenetakoak ditugu, besteak beste: Arzak, A. Arana... euskaraz lanak argitaratu zituztenen artean, eta erdarazkoetan: A. Trueba, Iturralde y Suit... Bonaparte printzea... eta abar.